Badania wskazują, że u 50% dzieci w wieku 9-17 lat jest diagnozowane jako klinicznie lękowe. Lęk separacyjny inaczej (SAD) jest to zespół lęku przed separacją, odłączeniem od rodziny, a w szczególności od rodziców.
Lęk objawia się nadmiernym zamartwianiem przed pozostaniem bez opiekunów, do których są przywiązane. Lęk ten uzewnętrznia się takze poprzez strach przed zgubieniem i pozostawieniem bez opieki mamy lub taty.
Przyczyny lęku separacyjnego
Zaburzenia lękowe sięgają zawsze podłoża biologicznego lub psychologicznego. W pierwszym przypadku mogą być biologiczną tendencją do przeżywania lęku bądź w drugim – nabywać go w procesie doświadczenia i wyuczonych zachowań z otoczenia.
Dziecko może nabyć taki lęk od środowiska, kótre nadmiernie reaguje lękowo w stosunku do niego. SAD może także być powodem traumatycznego wydarzenia, którego dziecko nie może zapomnieć.
Jak zdiagnozować SAD?
Najbardziej rozpoznawalnymi objawami lęku separacyjnego u dzieci są:
- objawy paniki lub wybuchy złości w sytuacji separacji od bliskich.
- nadmierna „przylepność”, nawet, gdy dziecko jest w domu z rodzicami
- odmawianie spania samemu w łóżeczku
- niepokój o rodzinę, bliskich w sytuacji rozdzielenia, np. wyjazdu dziecka
- lękliwość i niechęć do pozostawania samemu
- bóle mięśni i napięcie mięśni
- bóle brzucha, wymioty, bóle głowy w sytuacji, gdy rodzic chce zostawić dziecko z innym domownikiem, bądź rodziną
- powtarzające się koszmary senne, w których najczęstszym tematem jest pozostawienie dziecka samego
Lęk separacyjny diagnozowany jest najczęściej przez psychiatrę dziecięcego lub psychologa. Leczenie polega na psychoterapii dziecka poprzez pracę z rodzicami i całą rodziną. W skrajnych i bardzo nasilonych przypadkach lekarz może zaproponować, wspomagające leczenie farmakologiczne.
Wczesna diagnoza i właściwe leczenie pomogą przywrócić dziecku prawidłowy obraz siebie jako członka rodziny, który w tej strukturze społecznej jest bezpieczny oraz pomogą prawidłowe się rozwijać i przystosować do życia wraz z rówieśnikami.
